Als kind van gescheiden ouder weet ik heel goed hoe verscheurend het voelt als je ouders met elkaar in conflict zijn. De twee mensen waar jij het meest van houdt en die aan jou het leven hebben doorgegeven, gaan nu met elkaar om alsof ze vijanden zijn. Dat is heel pijnlijk voor een kind.
Later in mijn ervaringen met familieopstellingen heb ik geleerd om ook systemisch naar dit soort situaties te kijken en deze kennis deel ik heel graag met jullie.
Soms raak ik betrokken bij gesprekken waar ik het liefst in zou willen schreeuwen of hard zou willen wegrennen. Vaders of moeders die me vertellen hoe slecht de andere ouder van het kind is en waarom ze al het recht hebben om deze bij het kind weg te houden en zelfs buiten te sluiten. Dat vind ik altijd zo verdrietig, vooral nu ik weet hoe zwaar kinderen door dit gedrag van de ouder worden belast. Als dit gedrag serieus wordt doorgevoerd valt dit gedrag onder oudervereemding
OUDERVERVREEMDING, WAT IS HET?: De veroorzaker is de ouder die het meest invloed op het kind uitoefent. We noemen dit de “binnen-ouder”. Deze ouder houdt het kind weg bij de andere ouder, de “buiten-ouder”. Deze ouder wordt (steeds meer) buitengesloten. De binnen-ouder moedigt de afwijzing bij het kind aan door negatieve informatie over de buiten- (gesloten) ouder met het kind te delen. Deze manipulatie zorgt voor veel onrust voor het kind. Er ontstaat een ongezonde binding met één ouder, de binnen-ouder. De buiten-ouder en diens familie worden buitengesloten. Het kind wordt hierdoor gedwongen een keuze te maken tussen ouders. Het kind uit zich (extreem) negatief over de buiten-ouder.
DE SYSTEMISCHE GEVOLGEN VAN OUDERVERVREEMDING OP JE KIND: Als je de andere ouder van je kind afwijst, wijs je ook de helft van je kind af. Dat merkt een kind onbewust. Als de ene ouder onvoldoende wordt gerespecteerd door de andere ouder (of zelfs wordt afgewezen) kan het kind niets anders doen dan zich onbewust solidair verklaren met de afgewezen ouder. Het kind word onbewust loyaal aan de ouder die wordt afgewezen in zijn of haar eigenheid. De uitingsvorm kan anders zijn, want als het kind van de moeder niet van de vader mag houden, gaat het naar de mond van de moeder praten. Maar innerlijk komt het kind altijd in een loyaliteitsconflict. De ouder leeft op dat moment volgens het principe liever laat ik het mijzelf goed gaan, dan mijn kind. Liever ben ik boos en kwaad op mijn ex-partner dan dat ik het mijn kind goed laat gaan. Als kinderen nog klein zijn, zijn ze machteloos tegen deze dynamiek en zullen ze heel wat overlevingsmechanismen uit de kast moeten trekken. Natuurlijk kan het heel lastig zijn om op de juiste manier met een scheiding en je ex-partner om te gaan. Maar met bovenstaande feiten in gedachten lukt het ouders misschien om de kinderen in ieder geval de volledige toestemming te geven om ook van de andere ouder te houden en daarmee zichzelf goed te kunnen keuren. Als ouder zelf neem je dan de verantwoordelijkheid voor het verwerken van je scheiding en laat je je kinderen zo onbelast mogelijk. Een familieopstellingen kan je helpen om inzicht te krijgen in deze dynamiek en ik hoop dat het delen van deze informatie wat meer bewustzijn komt op dit thema.