Door je moeder heen ontvang jij het leven. En dat heeft veel meer impact dan we vaak door hebben. Als onze relatie met onze moeder moeizaam is en we nee zeggen tegen (een gedeelte van) onze moeder, dan zeggen we tegelijkertijd ook nee tegen (een gedeelte van) het leven zelf. En dan ervaren we dat het leven niet lekker stroomt, we ervaren weerstand, moeite om te ontvangen. Als het ware leven we dan meer op de waakvlam dan op ons volle levensvuur. Vaak kunnen we heel lang hard werken, dragen en alles alleen doen, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt of we uitgeput raken omdat we maar deels zijn aangesloten op de volle levensenergie.
Je moeder nemen Als dochter hebben we onze moeder te nemen, met alles wat ze ons wel heeft kunnen geven en alles wat ze ons niet heeft kunnen geven. Pas dan, als we alles aannemen, ook de armoede en pijn, kunnen we onze plek als dochter volledig innemen en kan het leven vol door ons heen gaan stromen. Het is een enorme paradox, misschien wel een van de grootste van het leven. En één die je pas goed kunt voelen wanneer je echt hier aankomt.
Compassie als sleutel Zeg ik nu dat je zomaar even alles aan de kant moet schuiven aan pijn en verdriet? Nee, absoluut niet. De weg gaat over meerdere lagen. Begrijpen van het leed van de ander kan juist zorgen dat je niet je eigen pijn gaat voelen. Op één laag mag je ontdekken dat je moeder je alles gegeven heeft wat ze je kon geven. Altijd. En dat alles wat ze je niet kon geven een reden heeft. Dit is wat we vaak ontdekken in de opstellingen. Hoe pijn en trauma in vorige generaties ook jouw moeder gevormd hebben. Dit ontdekken haalt je uit je gekwetste innerlijke kind en laat je compassie voelen voor het lot van je moeder.
Dit is een heel bijzonder moment, want hiermee staat de innerlijke moeder in jou op. De oermoeder waar we allemaal een verbinding mee hebben en die in staat is tot compassie en liefde. Voor sommige vrouwen is dit de eerste keer dat ze deze compassie en liefde kunnen voelen voor hun moeder, voor anderen is het een herinneren. Vaak gebeurt dit wanneer vrouwen representant staan voor een moeder, oma of overoma en voelen hoe dat leven geweest is. Ze komen letterlijk in andermans schoenen te staan.
Troost voor je innerlijke kind Deze compassie kun je vervolgens inzetten voor je gekwetste innerlijke kind. Jij kunt er dan zijn voor alle pijn en verdriet en boosheid die dit innerlijke kind nog in zich heeft. Daarmee wordt je moeder ontslagen van deze taak en van het voldoen aan wie je eigenlijk had gewild dat ze was. Misschien kun je het voelen, terwijl je dit leest. Dit geeft een immense ruimte. Je aandacht verschuift naar binnen toe, je claim op je moeder vervalt. Dat geeft ruimte om in de vrouwenlijn te zien en helen wat er nodig is en ruimte om je moeder en je totale vrouwenlijn te zien voor wie ze werkelijk zijn. Om te verbinden daar waar wel verbonden kan worden.
In deze sfeer van compassie en eerlijkheid zijn de vrouwen in de vrouwenlijn meestal heel bereid om in beweging te komen, te laten zien waar de pijn zit en te helen, diep te helen. De levensstroom kan weer worden hersteld en de vraagstelster kan een vrijer en overvloediger leven leiden.