Regelmatig meld ik mezelf aan als representant bij andere begeleiders voor mijn eigen persoonlijke en professionele groei. De laatste keer dat ik dit deed zat ik naast een jongeman die voor het eerst een opstelling kwam doen. Hij zat er een beetje verstopt bij en toen ik hem vroeg of ik zijn pen even mocht lenen liet hij duidelijk merken dat hij niet zo veel zin in contact had. Toen hij aan de beurt was, stond hij wat nonchelant op en ging naast de begeleider zitten. Er werden wat systemische vragen gesteld en uit zijn antwoorden bleek dat hij een fantastische jeugd had gehad. Fijne ouders en geen bijzonderheden, zover hij wist. Hij kwam naar de familieopstelling omdat hij merkte dat hij zich niet echt kon verbinden met zijn vrienden en de mensen om hem heen en dat alles zo in de oppervlakte bleef. Hij wilde graag meer verdieping in zijn relaties maar dit lukte hem niet op de een of andere manier. Toen de begeleider even stil was zei hij ; o ja nog een klein detail ,ik ben eigenlijk geadopteerd. Hij vertelde dat zijn biologische moeder zo ontzettend jong was geweest dat ze hem ter adoptie had opgegeven zodat haar zoon een betere toekomst tegemoet zou gaan.
De opstelling begon en ik merkte bij mezelf een enorm diep verdriet (dit kan gebeuren als je je aanmeld als representant en je in een opstelling van iemand anders terecht komt).
De begeleider vroeg me een plek in te nemen en het was meteen duidelijk dat ik de biologische moeder representeerde. Ik voelde de enorme moederliefde van de biologische moeder en de diepe wond die de adoptie in haar had achtergelaten. Het werd ook meteen duidelijk dat de jongen die de vraag had ingebracht, zich emotioneel grotendeels had afgesloten. Dit was zijn manier om de diepe pijn van afwijzing die een adoptie met zich meebrengt niet te hoeven voelen. Hij merkte deze emotionele afgeslotenheid in al zijn relaties maar was niet bewust van de oorzaak hiervan. Hij voelde iets dat niet klopte in de onderstroom maar kon de oorzaak ervan niet duiden. De opstelling over zijn verbondenheid met zijn biologische moeder legde de realiteit bloot en dit werkt altijd heel helend. Via je moeder ben je verbonden met de bron van het leven en via je moeder ontvang je als kind het vermogen om je te verbinden, mits het je lukt om haar haar rechtmatige plek te geven, namelijk die van je moeder.
Ook voor geadopteerde kinderen geldt dat je niet alleen via een bloedband met je ouders verbonden bent maar ook via het familiegeweten. Adoptiekinderen horen thuis in hun familiesysteem van herkomst, ook al hebben ze hun biologische ouders nooit gekend. Daar hebben ze hun plek, en eventuele systemische belastingen komen dan ook met name daar vandaan. En tijdelijk zijn ze te gast binnen een ander familiesysteem.
Vaak is er bij adoptiekinderen (en adoptieouders) verwarring hierover en zien ze hun adoptieouders als echte ouders, maar zijn ze op een diepe onbewuste laag ontzettend trouw aan hun biologische ouders. Om het jezelf goed te laten gaan als je geadopteerd bent is het echter erg helend om je biologische ouders hun rechtmatige plek te geven, namelijk die van je ouders. Als het je lukt om die plek innerlijk in te nemen, vind je ook meer gemak in je leven.Hier kun je je leven vrij leven en je diep verbinden met jezelf, anderen en met het leven zelf. Je adoptieouders hebben je opgenomen, verzorgd en opgevoed maar het zijn niet je ouders, het zijn je adoptieouders. Dit zegt niets over de liefde die er is tussen adoptiekinderen en hun adoptieouders, wel over jouw plek als kind.