Toen ik net volwassen was, wilde ik me graag losmaken van mijn familie. Ik kwam uit een gezin met veel gedoe en ik had het ermee gehad. Ik verhuisde naar Barcelona, en dacht dat ik op deze manier bevrijd zou zijn van al dat gedoe van mijn ouders, maar niks bleek minder waar. Het was een vlucht, een afzetten die ervoor zorgde dat ik op een onbewuste laag zelfs nog meer gebonden was aan mijn systeem van herkomst.
Later leerde ik dat de enige manier om iets te kunnen overstijgen is door je er in eerste instantie mee te verbinden. En daar waar de natuurlijke verbinding met je familie verstoord is geraakt, kunnen familieopstellingen zeer helpend zijn om die verbinding weer tot stand te brengen. Loslaten door iemand buiten te sluiten is een illusie. Er is dan ook een essentieel verschil tussen ‘vrijheid’ door afstand te nemen van je familie of om vrij te worden vanuit verbinding.
Vrijheid ontstaat wanneer je je ouders innerlijk volledig kunt omarmen. Je neemt je ouders precies zoals die zijn. Je neemt wat ze je hebben gegeven van ze aan, zonder aanspraak te willen maken op meer. Wanneer je je ouders op deze manier kunt omarmen, kunt nemen zoals ze zijn, dan ontstaat er een natuurlijke beweging. Je ontstijgt je ouders.